Sztuka żywa, nieustannie się rozwijająca, odmienna w zależności od kraju – oto natura belly dance. Nie ma jednej kodyfikacji, nie ma więc kroku podstawowego oraz bazowego rytmu. Taniec orientalny łączy w sobie wiele podgatunków i chętnie czerpie z indywidualnych potrzeb oraz pragnień samych tancerzy. Nazywa się go zmysłowym i uwodzicielskim, ale może być też energetyczny i dziki. Wszystko zależy od tego, jaką szkołę wybierzemy i jaki rytm lubimy najbardziej.

Oryginalnie taniec znany jako belly dance czy taniec brzucha pochodzi z terenów Bliskiego Wschodu oraz Afryki Północnej. Niektórzy wskazują za miejsce jego narodzin Egipt i wiążą jego pojawienie się z kultem płodności. Należy mieć na uwadze to, że odgrywa duże znaczenie folklorystyczne i był często wykonywany podczas ważnych okazji. Choć dziś wykonywany jest głównie, choć nie tylko, przez kobiety, to tradycyjnie tańczyli także mężczyźni oraz dzieci.

Wskazując na style czy odmiany, warto zainteresować się miejscem, gdzie tańczono taniec orientalny. Warto więc podzielić go na różne regiony, ponieważ inaczej tańczy się go na terenie Egiptu, inaczej w Turcji i Libanie, inaczej w Syrii. Podczas gdy egipska technika opiera się na dużej precyzji ruchów, styl turecki cechuje przechylanie się do tyłu czy turlanie się. Różnią się także preferowane stroje, szybkość muzyki oraz wykorzystywane instrumenty.

W Europie taniec orientalny pojawił się pod koniec XVIII wieku, za sprawą opisów doświadczeń wschodnich wielu podróżników czy żołnierzy, w tym samego Napoleona. Widowiskowość tańca chętnie była wykorzystywana do tego, by bawić Europejczyków, a przez modę na orient popularność belly dance zaczęła rosnąć.

Znany współcześnie taniec powstał na początku XX wieku i jest połączeniem tradycyjnie wykonywanych tańców oraz inspiracji pochodzących z innych źródeł. Ponieważ belly dance nie jest w żaden sposób sformalizowany, a jego naturę kształtuje indywidualizm, brakuje jednego kanonu muzyki, ale także figur czy sposobu ich wykonywania.

Rytm w tańcu brzucha podpowiada kolejne ruchy i pomaga znaleźć właściwą formę interpretacji. Celem tancerki czy tancerza jest jak najbardziej precyzyjnie zaprezentowanie muzyki za pomocą ruchów. Często różne instrumenty odpowiadają odmiennym częściom ciała, np. akordeon nakłada rytm ruchom bioder. Wśród wykorzystywanych tradycyjnie instrumentów znajdują się oprócz niego: kanoun, kaval, lutnia, skrzypce, a współcześnie bardzo często keyboard.

Charakterystyczną cechą belly dance jest izolacja poszczególnych partii mięśni. Ważne są ruchy shimmies, czyli wprowadzanie w drżenie całego ciała lub jakiejś jego części.

Zarówno stosowany strój, jak i rekwizyty różnią się w zależności od miejsca wykonywania belly dance czy indywidualnych potrzeb tancerzy. W dawniejszych okresach preferowanym strojem były długie i zakrywające niema całe ciało suknie, spódnice czy gorsetowe kamizelki oraz charakterystyczne chusty na biodra. Ważne jest to, że oryginalnie tancerki nie eksponowały swojego ciała, a w Egipcie było to nawet zakazane przez prawo.

Poprzez stroje aktorek z Hollywood w ogólnym mniemaniu belly dance wiąże się z bogato zdobionym stanikiem, zwiewną, haftowaną spódnicą, świecidełkami, cekinami, frędzlami i odkrywaniem ciała. Dziś ważne jest to, by strój pasował do naszego temperamentu – może być skromny i prosty, jeśli w takim czujemy się lepiej. Istotne, by nie krępował ruchów i pozwalał nam swobodnie wykonywać wszelkie figury.

Pokazom tańca brzucha towarzyszą liczne rekwizyty, dzięki którym można pokreślić harmonię ruchów, rytmiczność oraz energię. Są to woale, pochodzące z klasycznego tańca egipskiego, fanveil, czyli połączenie woalu z wachlarzem, a także skrzydła Isis, stosowane w kulturze tańca brzucha od niedawna. W najbardziej widowiskowych pokazach mogą brać udział tace używane do balansu na głowie, na których stoją zapalone świeczki, a nawet miecze czy szable.

Pasuje do naturalnej budowy ciała kobiety, wyzwala pokłady energii, usuwa spięcia i buduje pewność siebie. Taniec brzucha przeżywa odrodzenie za sprawą swojej rytmiczności oraz ogromnej roli improwizacji. Nieustannie się zmienia i rozwija, a ze względu na różnorodność styli i tego, że nie ma jednego lepszego od innych, każdy może korzystać z warsztatów tańca i zagłębiać tajniki orientu.